«Κι αφού δεν ξέρω να ζωγραφίζω, θα γράψω κάτι. Να απαθανατίσω τη στιγμή αυτή».

Ακόμη κι αν οι μύες δεν υπακούουν και τα νεύρα δεν συντονίζουν, ο Δημήτρης Ζάχαρης είχε τους δικούς του ανθρώπους δίπλα του, την ώρα που εκείνος είχε επιλέξει, για να υψώσει τη γαντοφορεμένη του γροθιά, στο τέλος της μοναδικής παρουσίασης του βιβλίου του, εισπράττοντας το παρατεταμένο χειροκρότημα στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Δημαρχείου με τους θεατές να δακρύζουν, χαμογελώντας!

Έτσι με αυτό το ξεκάθαρο, έντονο μήνυμα ενάντια στην καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, έκλεισε η συναισθηματικά φορτισμένη παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Χολαργιώτη Δημήτρη Ζάχαρη. Με ανάμεικτα συναισθήματα πικρίας αλλά και αισιοδοξίας, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, οι γείτονες που παραβρέθηκαν, έμειναν εκεί ακόμη και μετά το τέλος της εκδήλωσης, σαν να μην ήθελαν να τελειώσει.

Ο Δημήτρης μεγάλωσε στον Χολαργό, ήταν μαθητής στα σχολεία του Χολαργού και εργάστηκε στις υπηρεσίες του Δήμου. Έτσι μετά τους αμέτρητους φίλους, που έκανε μεγαλώνοντας, διεύρυνε τον κύκλο των ανθρώπων, που τον γνώρισαν και τον αγαπούν εντός κι εκτός της πόλης. Ένας μεγάλος κύκλος ανθρώπων, που συγκλονίστηκαν, όταν πριν από 5 χρόνια έμαθαν τα άσχημα νέα της υγείας του. Ο Δημήτρης διαγνώσθηκε με τη νόσο που επηρεάζει τον κινητικό νευρώνα, μία νόσο αρκετά επιθετική που του άλλαξε, όπως ήταν επόμενο, όλη του τη ζωή.

Με τη χαρακτηριστική ευφυΐα, που πάντα τον διέκρινε, κατάφερε να ανακαλύψει τον τρόπο μέσα από τον οποίο ήθελε να συνεχίσει να εκφράζεται, να ξεφύγει από τη σωματική  φυλακή και να δηλώνει «παρών». Αποφάσισε να κάνει πράξη την επιθυμία που πάντα είχε «να αγγίξει τους ανθρώπους με λόγια». Με «απλά λόγια» που έπεφταν σαν καταρράκτης στο χαρτί και σχημάτισαν ποιήματα.

«Για τον Δημήτρη η συγγραφή ποιημάτων ήταν η διαφυγή του και ένας τρόπος, εκτόνωσης, ενώ με τηναπόφαση για την έκδοση τους, μετουσιώθηκε σε έναν τρόπο επικοινωνίας», ανέφερε η εκδότρια κα Βιολέττα Καρυδάκη στην αρχή της ομιλίας της, και πρόσθεσε στη συνέχεια: «Η συλλογή αυτή περιλαμβάνει ένα κομμάτι των σκέψεων του, μια εικόνα της πορείας που ακολουθεί στην συνεχή  προσπάθεια του να οριοθετηθεί στο παρόν. Ένα παρόν που πάντα είναι συναρπαστικό, αλλά που διαρκώς επιδεινώνεται».

Ο λόγος του Δημήτρη

"Είμαι ο Δημήτρης, πάσχω από τη νόσο του κινητικού νευρώνα και προσπαθώ να εκφραστώ"…

Ο ίδιος στο τέλος της εκδήλωσης ευχαρίστησε όλους όσοι παραβρέθηκαν την περασμένη Κυριακή στο Αμφιθέατρο του Δημαρχείου Παπάγου Χολαργού και με τη βοήθεια των δικών του ανθρώπων, της συζύγου και των δύο υπέροχων παιδιών του σηκώθηκε από το αμαξίδιο και όρθωσε τη γροθιά του σε μία απόλυτα συμβολική κίνηση που έμεινε ως εικόνα στο κοινό, «χωρίς… λόγια»!

Τον λόγο, που είχε γράψει ο ίδιος για την εκδήλωση εκφώνησε η κα Καρυδάκη:

Κλείνοντας την εκδήλωση αυτή θέλω να αναφερθώ και να σας εξηγήσω κάτι, που συνήθως προκύπτει από αναλύσεις κριτικών και ερευνητών. Επειδή, όμως το έργο μου δεν είναι πιθανό να τύχει τέτοιας αντιμετώπισης θα σας πάρω 2 ακόμα  λεπτά από τον χρόνο σας, για να σας πω την "κρυμμένη" ιστορία του βιβλίου.

Μια ιστορία που  δεν θα μπορούσε να σταθεί μόνο με τα γραπτά. Έτσι ήρθαν οι φωτογραφίες,   αγκαλιάστηκαν, τα είπανε μεταξύ τους και μετουσίωσαν τη σκέψη και επιθυμία μου στο έργο που κρατάτε ή θα κρατήσετε στα χέρια σας.

Καθήστε, λοιπόν, στο παγκάκι που βρίσκεται στο εξώφυλλο, είναι στην πλατεία Κεφαλαρίου. Και ακούστε ....

Η ιστορία ξεκινάει από την πρώτη κιόλας  φωτογραφία. Αυτή στο βιογραφικό μου. Τραβηγμένη το 2018, λίγους μήνες πριν την διάγνωση. Ταξίδι, οικογενειακώς,  στο Παρίσι με πολλά όνειρα για το μέλλον.

Συμβολίζει μια παντοδυναμία, ίσως μια αλαζονεία και οπωσδήποτε μια αυθάδεια απέναντι στην ζωή, στη στιγμή και στο τώρα.

Η επόμενη φωτογραφία έρχεται με την διάγνωση και είναι η μόνη που θα βρείτε σε δεξιά σελίδα ποιήματος, όλες οι υπόλοιπες είναι στην αριστερή σελίδα.

Η φωτογραφία αυτή απεικονίζει έναν βράχο. Αυτόν που υψώθηκε μπροστά μου με την  διάγνωση.

Ποιος μπορεί να νικήσει την φύση; γράφω.

Μα, ποιος άλλος πέρα από μένα...

Και σηκώνοντας τον βράχο, (την σελίδα-βράχο δλδ), ξεκινάει το ταξίδι μέσα μου. (Το ξεγύμνωμα που είπαμε στην αρχή).

Ο βράχος βρίσκεται δεξιά γιατί πρέπει, "συμβολικά" να τον σηκώσω και να παλέψω, από κει και πέρα όλες οι εικόνες βρίσκονται αριστερά, σα μια άλλη οπτική στη σκέψη που έχω μπροστά μου.

Μετά όλα παίρνουν τον δρόμο τους μέχρι  το τέλος που  υπάρχει μια φωτογραφία με το πώς είμαι τώρα, περπατώντας τον 5ο χρόνο με τη νόσο και που, μαζί με τους υπόλοιπους συντελεστές υποκλινόμαστε στον αναγνώστη, στο τώρα και στην ζωή.

Αυτή η τελευταία φωτογραφία της ομάδας βρίσκεται δεξιά συμβολίζοντας με τον τρόπο αυτό το κλείσιμο ενός κύκλου, ενός ταξιδιού αν θέλετε,  που άρχισε με την διάγνωση. Το ταξίδι μέσα μας έχει τελειώσει και έχει γίνει βιβλίο.

Έξω από τα συνηθισμένα είναι επίσης το ποίημα με διπλό παράλληλο τέλος αλλά και το "παιχνίδι" με την κενή σελίδα και την σιωπή. Είναι μικρά σκετσάκια που συμβαίνουν παράλληλα με την κυρίως παράσταση των καταθέσεων και μαρτυριών.

Είναι παιχνίδια που έστησε το μυαλό μου για να κάνει ένα απλό βιβλίο ποίησης να ξεπεράσει τα εμφανή όρια του αντιληπτού. Να δημιουργήσει τέχνη μέσα στην τέχνη.

Ένα κυνήγι θησαυρού χωρίς οδηγίες.

Κάποιοι μπορεί να πούνε: "καλά, ποιος νομίζεις ότι είσαι και θες να κάνεις κόλπα με την ποίηση, αυτό είναι ύβρις!"

Η απάντηση μου είναι: "Είμαι ο Δημήτρης, πάσχω από τη νόσο του κινητικού νευρώνα και προσπαθώ να εκφραστώ"…

 

Ο χαιρετισμός της Πέννυς

Στο ξεκίνημα της παρουσίασης η εκδότρια κα Καρυδάκη, πρωτού αναγνώσει το χαιρετισμό της επιμελήτριας του βιβλίου, φρόντισε να τη συστήσει, με λίγα λόγια, στο κοινό εξηγώντας και τα κοινά μεταξύ επιμελήτριας και ποιητή, αλλά και τη σχέση που ανέπτυξαν οι δύο άνθρωποι μέσα από αυτή τη δημιουργική συνεργασία:  «Η Πέννυ Βλάχου επιμελήθηκε με ιδιαίτερη φροντίδα τα κείμενα της έκδοσης αυτής. Η Πέννυ, που πάσχει και αυτή από την ίδια νόσο, αγκάλιασε αυτό το έργο από την πρώτη στιγμή και το έφερε εις πέρας με μεγάλη δυσκολία αλλά και με μεγάλη αγάπη. Ο Δημήτρης και η Πέννυ, δύο αγαπημένοι φίλοι, δούλεψαν όλο το βιβλίο γράφοντας με το ένα δάχτυλο στα κινητά τους τηλέφωνα ή χρησιμοποιώντας ειδικά συστήματα αναγνώρισης της κίνησης των ματιών για τον έλεγχο υπολογιστή. 

Οι δυο τους, λόγω των κινητικών προβλημάτων που έχουν, δεν έχουν συναντηθεί ακόμα. Πρέπει να αισθάνονται περήφανοι.

Η Πέννυ μας έστειλε τον χαιρετισμό της το οποίο και θα σας μεταφέρω:

Με τον Δημήτρη γνωριστήκαμε πριν από 3 χρόνια μέσω μιας ομάδας για ασθενείς με νόσο του Κινητικού Νευρώνα. Στην αρχή  μου φάνηκε πολύ ενημερωμένος για τη νόσο, εξαιρετικά ευφυής, αλλά σνομπ και τεχνοκράτης. Αργότερα,δε θυμάμαι πώς, ήρθαμε πιο κοντά. Γνώρισα τον πραγματικό Δημήτρη, τον ευαίσθητο, τον κουρασμένο, τον ευφυή, τον αισιόδοξο κ μαύρο ταυτόχρονα, τον ταλαιπωρημένο, τον δυστυχισμένο αλλά με στιγμές ευτυχίας- όταν μιλάει για τα παιδιά του- τον παθιασμένο Δημήτρη σε ότι αφορά στην αδικία και στα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν ξέρω, αν, καταρχάς, μας έφερε κοντά η ασθένεια, η ποίηση,  η μουσική, το κοινό χιούμορ ή η αγάπη μας για τον Παναθηναϊκό- μάλλον αυτό, χαχαχα.

Αρχίσαμε να μιλάμε συχνά. Όλο και πιο συχνά. Για τα πάντα. Για τον εγκλωβισμό μέσα στα σώματα μας, για την αφόρητη εξάρτηση και το βάρος που νιώθουμε ότι είμαστε στους δικούς μας, για το τέλος που επιθυμούμε. Συγχρόνως, διακωμωδώντας την κατάσταση με μπόλικο αυτοσαρκασμό. 

Κάποια στιγμή μου έστειλε ένα ποίημα που είχε γράψει. Και μετά άλλο κι άλλο. Θαμπώθηκα. Ανακάλυψα έναν θησαυρό.

Του πρότεινα να κάνω την επιμέλεια. Τόσο μου άρεσαν και με άγγιξαν!!! Συνεργαστήκαμε άψογα!

Ο Δημήτρης είναι πολύ αξιόλογος άνθρωπος, δοτικός και εξαιρετικά ταλαντούχος στο να δίνει με λέξεις αισθήματα και συναισθήματα.

 Το βιβλίο που παρουσιάζεται σήμερα είναι, θεωρώ, πολύ έντονο, έγινε από ανθρώπους που αγαπούν την τέχνη και, κυρίως, αποτελεί κατόρθωμα για τον Δημήτρη κι εμένα. Είναι το αγαπημένο μου βιβλίο, από  όσα επιμελήθηκα, κι ο Δημήτρης ο καλύτερος φίλος μου! Τον θαυμάζω, τον εκτιμώ και τον αγαπώ απεριόριστα και του συγχωρώ ότι είναι λίγο σνομπ κι ώρες ώρες λίγο ξινούτσικος...

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς, το μότο τού Δημήτρη, σας αφήνω... Είμαι πολύ υπερήφανη γι αυτό το  βιβλίο»!!!

 

Το πάνελ

Τέσσερις γυναίκες πλαισίωσαν τον Δημήτρη στο πάνελ της εκδήλωσης. Η φιλόλογος και εικαστικός Φρόσω Μόρφυ Δασκάλα του Δημήτρη από τα χρόνια του σχολείου, που επέλεξε να απαγγείλει δυο ποιήματα το «Παγκάκι» και το «Ρολόι». Οι δύο φωτογράφοι που ανέλαβαν να ντύσουν με εικόνες τα ποιήματα Χαρά Σκλήκα και Μαρίλη Ζάρκου. Και η δημοσιογράφος Μαρίνα Λαχανά, που συντόνισε τη συζήτηση. Με τις γυναίκες του πάνελ, αλλά και με την εκδότρια ο Δημήτρης συνδέεται με σχέσεις ζωής είτε από τα μαθητικά χρόνια, είτε από τη γειτονιά του Παπάγου και του Χολαργού γι αυτό και το συναίσθημα τόσο κατά την παρουσίαση, αλλά και στη δουλειά που αποτυπώθηκε στο χαρτί, περισσεύει...

 

Το βιβλίο «Καταθέσεις και μαρτυρίες υπεράσπισης» Ποιητική Συλλογή του Δημήτρη Ζάχαρη κυκλοφορεί ήδη από τις εκδόσεις Καρυδάκη.